Dag 24 - Lebanon - Richmond - 175 km

Helmond rides today for:

Bouwbedrijf van den Heuvel en Studio Arjan Hogers

Vanochtend hebben we – althans diegenen van de fietsers die daar interesse in hadden, waaronder David en Bart, in totaal 6 van de 15 deelnemers en reisleider Mike – als eerste bezigheid, na het ontbijt, een bezoek gebracht aan een (montage- en assembleer-) bedrijf waar onder meer frames van titanium voor wielrenfietsen worden geproduceerd. Op verzoek van de klant in kwestie kan de uiteindelijk af  te leveren fiets, die specificaties krijgen die de klant in kwestie wenst. Het bedrijf heet Roark en is gevestigd in Lebanon, Indiana.  Het was interessant om dat – fietsliefhebbers als we zijn – te mogen aanhoren en de betreffende  processen van dichtbij te mogen zien.

www.roarkcycles.com

Vertrek naar Roark was om 7.00 uur en om 8.30 uur waren we terug bij het hotel. Aansluitend vertrek voor de dagtocht van een gemiddelde lengte. Tijdens onze eerste pauze stonden 2 personen van de Amerikaanse diabetesbelangenvereniging klaar om een van onze deelnemers, Matt, te interviewen. Matt is zelf 53 jaar oud en  Matt’s vader is op 53-jarige leeftijd overleden als gevolg van diens diabetes, type I (hetgeen betekent dat je van het gebruik van insuline afhankelijk bent) omdat hij op die leeftijd een fataal auto-ongeluk heeft gehad als gevolg van het buiten bewust zijn geraakt zijn door een te laag bloedsuikergehalte (een zogenaamde hypo). Toen Matt weer op pad ging, is blijkbaar de naam van Bart kenbaar gemaakt aan bedoelde twee personen en is Bart vervolgens door hen geïnterviewd over zijn Diabetes, type I en hoe de fietsreis zijn bloedsuikergehalte beïnvloed.

Interview van Bart over de ziekte diabetes

Vervolgens werd de tocht van vandaag voortgezet. De tocht zelf was vandaag relatief eenvoudig. Goed weer, zijwind en goede wegen. De omgeving waarin we fietsten was adembenemend mooi, vergelijkbaar met de polder in Nederland. In het plaatsje Cambridge kwamen we een bijzondere muurschildering tegen, voor stellende de trein waarin Lincoln’s dode lichaam in 1865 werd vervoerd, nadat hij was vermoord (de zogenaamde “funeral train”). De muurschildering is gemaakt in 2015, als herinnering 150 jaar later.

Bart, voor de 'funeral train' van Lincoln, 150 jaar later

Vervolgens zijn we ’s avonds gaan eten met zessen in het zogenaamde Texas Steak House, waarbij ook aanwezig was een vriend van Doug, die zo aardig was ons te vervoeren vanaf het hotel naar voormeld restaurant, met ons mee te eten en ons weer thuis te brengen. Het is altijd fijn om nieuwe mensen te leren kennen en zo onze levens van verhalen, levensgebeurtenissen en ervaringen van anderen te verrijken. Het eten werd uitstekend geserveerd en de bediening was minstens zo goed.

Samen eten bij Texas Steak House, Indiana