Dwars door America van coast to coast binnen 33 dagen op de racefiets afleggen.
Cycling from east to west, USA
Tussen 20 april en 25 mei 2017, gaan Bart Spoormakers en David Bakker op een wieleravontuur door Amerika. In 33 dagen gaan zij van Californië naar Boston (‘coast to coast’) fietsen. Dat wil zeggen dat ze samen met een groep wielrenners, ruim 5.500 kilometers op de racefiets gaan afleggen! Over de totale reis krijgen ze slechts 2 rustdagen. Het doel hiervan is een wieleruitdaging van wereldklasse aangaan, welke gekoppeld is aan sponsoring voor goede doelen!
Vandaag is onze eerste rustdag, na 7 dagen achter elkaar te hebben gefietst en een kleine 1360 km te hebben afgelegd. De benen voelen goed en de motivatie is er nog steeds. Voor velen is de rustdag gewoon een luie dag. Nee hoor, bij ons wordt er vooralsnog hard gewerkt! In eerste instantie zijn wij even naar de lokale fietswinkel gegaan om o.a., nieuwe reserve banden te kopen. Hierna was het
fietsen poetsen,
de baard eraf laten scheren
en eventjes richting de nabije berg uitfietsen.
Rondje van 2 uur, 49 km uitfietsen
Wij zijn klaar gestoomd voor de rit van morgen, een reusachtige tocht van maar liefst 220 km met ook nog 2,500 hoogtemeters. Met gezonde spanning, gaan wij deze uitdaging aan. Het is frisjes buiten maar het zal dan ook wel zonnig zijn. Dus, wij hopen op het beste!
Paviljoen De Waranda & RSW Accountants en adviseurs
Vanochtend ontbeten rond
6.30 uur. De eerste lading van de koffers zou plaats hebben om 6.50 uur, aangezien
de dagelijkse briefing plaats had om 7.00 uur, waarna de eerste groep (waaronder
Bart) zou kunnen vertrekken direct
aansluitend aan de briefing.
Het weer en weg bij vertrek
Tijdens de briefing werd ons meegedeeld dat de eerste groep pas zou mogen vertrekken om 8.00 uur om te voorkomen – in verband met de temperatuur net rond het vriespunt - dat er om die reden ongelukken zouden kunnen gebeuren. Om 8.00 uur vertrok Bart met enkele reisgenoten en David met de overige reisgenoten om 8.15 uur. Halverwege de rit hebben wij langs de Continental Divide, de plaats waar scheiding wordt gemaakt tussen de richting van de wateren die uit de bergen komen, naar West of Oost. Een prachtige canyon met brede uitzichten om weer krachten op te doen!
Continental divide, een van de mooiste uitzichten van de dag
We hadden een lange tocht
voor de boeg ! Het eerste gedeelte ging prima, alhoewel ons lagere temperaturen
waren voorspeld dan gisteren. Vanaf de lunch werd het weer steeds slechter. Ondanks de uitdaging die we voor de boeg hadden wist David vandaag een nieuw
persoonlijk snelheidsrecord te vestigen. Met geleende aerobars, heeft hij een
solo tijdrit gereden over de gehele rit. Zijn gemiddelde snelheid was
uiteindelijk : 32,5 km/uur over de totale lengte van 215 km. Bart had ook een mooi gemiddelde tot
aan de lunch (halverwege de dagrit).
Onderweg, met dreigende wolken in het zicht
De lunchpauze van ¾ uur
voor Bart was zodanig lang dat hij als laatste van de groep voor het tweede
gedeelte op pad ging. Doug, een
Amerikaanse deelnemer die als een na laatste vertrok vanaf de lunchlocatie en
met wie Bart had afgesproken dat hij hem zou in halen, heeft Bart niet meer
gesproken tijdens het vervolg van de rit. ’s Middags dus veel regen, hagel en zelfs sneeuw gehad. David was aan de top van een van de laatste bultjes toen de hel los barstte. Hij moest nog een flinke afdaling met hagel, sneeuw en tegenwind trotseren met snelheden van circa 50 km/u bij de afdaling. Een echte uitdaging maar dan ook prachtig om te ervaren.
Ondanks al dat onheil, hebben we het allemaal gehaald ! Aanvankelijk, kort na het gedeelte waar het gesneeuwd heeft, hebben de meeste rijders een verkeerde afslag genomen tot aan de volgende rustplaats. Na even zoeken midden in de storm, kwamen wij bij de rustplaats terecht. Zo konden wij bij een lokaal restaurant even warm worden en tot rust komen voor de laatste beklimming en afdaling tot aan Albuquerque (een stad van een kleine miljoen inwoners).
Bart, de laatste held binnen, om 19.15 uur
Na een warme douche, zijn we met met een kleine gezelschap aan tafel gegaan waaronder Doug en Matt ook zatten. Bij deze een kort verhaal over deze twee reisgenoten: Doug heeft in de jaren negentig vier jaar in Den Haag gewoond, in verband met het werk dat zijn echtgenote
verricht heeft voor het Internationaal Strafhof in Den Haag. Af en toe probeert
Doug heel trots een Nederlands woord uit te spreken, wat hem overigens minder succesvol af gaat. Overigens is
er nog een tweede Amerikaanse deelnemer, Matt, die in Den Haag gewoond
heeft, een jaar in zijn geval. Matt
rijdt ook met een sponsordoel: geld verzamelen voor onderzoek naar diabetes.
Matt’s vader, diabeet, is een aantal jaren geleden met zijn auto verongelukt vanwege een te lage
bloedsuiker, dus als gevolg van diabetes. Zo kom je het een en ander te weten over de deelnemers: dat schept ook verbinding.Morgen de eerste rustdag !
Vandaag om 6.30 uur op de
fiets vertrokken van uit ons hotel van Winslow (Arizona) naar Gallup (New
Mexico). Voorspeld werd door de
reisleiding een minder zonnige dag dan gisteren en lagere temperaturen. Nou dat
bleek te kloppen: een temperatuur bij vertrek van ongeveer 10 graden Celsius,
welke temperatuur gedurende de dag alleen maar zou dalen. Van de 210 km. hebben
we er ongeveer 160 km doorgebracht op de vluchtstrook van de zogenaamde "Interstate" (snelweg) die ook voor fietsers bestemd is.
Fietsen onder dreigende wolken
Onze Mike (de reisleider) had het
vandaag behoorlijk druk met het vervangen van alle "flats" (lekke
banden) van de dag. Ja onze Mike is een sportieve man. Hij doet de dagelijkse
briefings, kijkt voor vertrek de fietsen na en repareert ze zo nodig. Gedurende
de eerste helft van de dagetappe is hij met zijn busje onderweg om alle
deelnemende fietsers te helpen en na de lunch fietst hij zelf ook nog de helft
van de dagetappe. Mike is 69 jaar en doet dit al 25 jaar. Heeft ook lang in het
leger gediend. Een echte Amerikaanse legerofficier; streng maar rechtvaardig !
Het weer werd in de loop van de middag slechter: regen,
zelfs sneeuw hebben we gezien met de temperatuur dalend naar 6 graden. Maar we
zijn allemaal weer heelhuids aangekomen in het hotel, ook al voelde dat niet zo, gedurende de eerste 5 minuten. Met trillende handen en halfbevroren ledematen was het even bijkomen totdat wij weer op temperatuur waren. We zijn inmiddels in onze
derde staat; New Mexico, waar de klok een uur vooruit gaat !
Aan de grens van onze 3de staat, New Mexico
Dus vandaag nog minder tijd voor jezelf ter
beschikking helaas. Morgen nog een keer 215 km maar gelukkig mogen wij morgenvroeg 'uitslapen' tot 05.30 uur. Zondag gaan wij onze eerste vrije dag beleven (van de in totaal gedurende de reis, twee vrije dagen) in
Albuquerque; daar zien we naar uit, overigens genieten wij van alle fietsdagen. Morgen weer een dag !
Fietsen door Indiaans gebied en terug naar de 60's
A. Jansen B.V. (Legioblock) en Wesselman (accountants & adviseurs)
Vandaag stond een tocht van 170 km. op het programma. Vroeg op (hoort inmiddels tot de dagelijkse routine) om 5.15 uur. Koffers bij de bus zetten, ontbijten en vertrekken in groepjes. Bart vertrekt met enkele anderen om 6.45 uur als eerste groep, nadat de fiets van Bart 's ochtends een lekke band bleek te hebben; gelukkig konden wij het probleem snel samen verhelpen. David vertrok een half uur later.
Red rock valley in het zicht
De eerste 65 km's tot aan de lunch bestonden voornamelijk uit klimwerk. In eerste instantie zijn wij richting de 'Red rock valley' gegaan, een omgeving die op indrukwekkende wijze, langzamerhand plaats maakt voor het relatief lager gelegen Oak Creek Valley. Deze vallei is een soort verborgen paradijsje tussen de bergen. Met beboste bergwanden, indrukwekkende rotsformaties aan beide kanten van de weg en groene uitzichten tot waar het oog reikt, hebben wij ons tijdens het klimmen geen minuut verveeld.
Het begin van Oak Creek valley
De laatste klim was relatief stijl richting een van de mooiste uitzichten die wij tot nu toe hebben gezien. Na een korte rust op die stille plaats, zijn wij verder lichtjes omhoog geklommen tot aan de plaats van de bevoorrading voor onze hard nodige lunch. Na een korte pauze gingen wij weer op pad.
Samen met Matthias, de enige Duitse deelnemer
Na de lunch is het vervolgens bergafwaarts gegaan over voornamelijk vlak terrein dat steeds verder naar lager gelegen gebieden ging. Met de wind in de rug, hebben wij over de vluchtstrook van de snelweg, die tevens als fietspad dient, de laatste 2 uur van onze fietstocht vandaag met gemiddelde fietssnelheden tot boven de 42 km/uur gereden !
Met sponsoren A. Janssen B.V en Wesselman
20 mijl (32 km) voor de aankomst bij het hotel, was er nog een bevoorradingspost voor ons. Deze keer op het vlakke land, waar de sponsorvideo opgenomen is. Het bijzondere aan deze plaats is dat zich 6 mijl verderop de "Meteor crater (Barringer krater)" bevindt. Een zeer grote uitholling van de aarde, ontstaan door een nikkelijzeren meteoriet, 50.000 jaar geleden.
Nadat David een vlot ritje gemaakt heeft tot aan de tweede rustplaats, heeft hij vrijwel direct na het vertrek van die plaats twee maal lek gereden op net nieuw aangelegde buitenbanden. Hij was niet de enige. Er waren zelfs renners die vandaag tot wel vijf maal lek hebben gereden ! Dat komt door alle bandenresten en andere losse auto-onderdelen die over het fietspad (de vluchtstrook van de snelweg) verspreid liggen. Afgezien van de lekke banden, hebben we weer een prachtige dag gehad.
Aankomst bij het hotel
Morgen (vanzelfsprekend) vroeg op, zelfs eerder dan gewoonlijk (4.45 uur) ! Dan gaan wij een tocht van 135 mijl (216 km) afleggen. Moe maar tevreden gaan we om 22.00 uur slapen.
Vandaag om 5.30 uur
opgestaan en om 6.00 uur aan het ontbijt. De eerste groep deelnemers (waaronder
Bart) vertrok om ongeveer 6.45 uur en de
tweede groep ongeveer een half uur later. Na ongeveer 15 km kwam de
eerste groep aan bij een wegversperring, waar ons te kennen werd gegeven dat we
om moesten draaien want net voor ons waren de laatste voertuigen door gelaten in
het kader van de aanstaande asfaltering van die betreffende weg. Onze 2
begeleidsters kregen het niet voor elkaar om de politieman in kwestie er van te
overtuigen dat het noodzakelijk was om ons door te laten omdat in het geval hij
dat niet mocht doen wij een enorm stuk zouden moeten omrijden.
De weg van de omleiding
Gelukkig kreeg onze Mike (de tourleider) het wel voor elkaar
om – via de telefoon – de politieman in kwestie er van te overtuigen dat het
echt nodig was om ons door te laten. De tweede en derde groep, waaronder dus
ook David, moesten om die reden iets meer dan 7 mijl (circa 12 km) omrijden. Bart’s
bloedsuikerspiegel schommelde erg vanochtend, dat in combinatie met een
controlemiddel voor de meting van zijn bloedsuikerspiegel dat niet meer goed
werkte heeft voor nogal wat oponthoud gezorgd voor Bart. Na een aangename lunch
was dat probleem opgelost.
Een van de vele uitzichten tijdens de klim
De etappe van vandaag was
de eerste “bergetappe” van de tour met drie behoorlijke beklimmingen. Een heel mooie dag, met niet te warm weer (25 graden ), prachtige luchten en hele mooie weidse
uitzichten. Samen hebben wij na de
lunch de tweede klim bedwongen. Het heeft mooie beelden opgeleverd. Na een stuk
op de snelweg , vlak voor de laatste beklimming , hebben wij hierna ieder op
eigen tempo gefietst.
Uitzicht tijdens de derde klim
De derde en laatste beklimming, is een flinke berg met
een hoogte van maar liefst 2,140 meter.
Dat was een serieuze uitdaging aan het
einde van de dag met af en toe zware windstoten midden op de klim. Vlak voor de
top, heeft David onze reisgenoot Scott kunnen inhalen voor een fotomoment. Hij is
immers degene die deze toch maar liefst al 4 keer op zijn naam heeft staan!
Bart tijdens de afdaling
De afdaling was de
grootste beloning van de dag. Met uitzichten tot aan de verre, rode bergtoppen
die wij morgen mogen bedwingen, zijn wij op zeer goed onderhouden wegen met
volle snelheid gedaald. Voor David was dit een hoogtepunt wegens de
vermoedelijk, hoogste topsnelheid tijdens een afdaling, een kleine 81,75 km/uur.
Uitzicht tijdens de afdaling
Bij aankomst in het hotel
en na een ontspannen moment in het zwembad met onze reisgenoten, hebben wij de
dag uiteindelijk met 6 van de deelnemers afgesloten in een Chinees restaurant.
Pieter van Neerven, heel erg bedankt voor de aanmoedigende woorden! Dat motiveert
ons enorm.
Vanochtend mochten we “lekker
lang” uitslapen. Althans, degenen die dit hebben gedaan. David is eerder dan gewoonlijk
opgestaan om een klein half uurtje in het donker te gaan hardlopen.
Lekker vroeg beginnen
Vertrek was
voor de vroege vogels om 6.30 uur en voor de uitslapers, om 7.00 uur. Vanaf
05.00 uur kon er worden ontbeten in dit hotel. Wij zouden immers een vrij
eenvoudige route gaan afleggen, in totaal 185 km waarvan wij een slordige 1,085
hoogtemeters zouden klimmen. De vrij eenvoudige route bestond er in dat wij
langs de ‘Interstate i-10’ zouden fietsen op een vrijwel kaarsrechte route naar
Wickenburg toe.
Welcome to Arizona!
Na ongeveer 15 km passeerden
we de grens met Arizona, hetgeen vanzelfsprekend op beeld is vastgelegd. De enorme uitgestrektheid van het landschap is
indrukwekkend. De verwachte hitte voor vandaag is ook meegevallen: onder de 35
graden Celsius. Alles went, ook dit soort temperaturen, met name vanwege het
feit dat de lucht zeer droog is.
Een uitgestrekte landschap
Aan het einde van de
route, vlak voor de aankomst, werden wijop een heerlijke afdaling en wind in de
rug getrakteerd. Zo konden wij met snelheden tot boven de 40 km/uur richting
Wickenburg afdalen. Wij hebben vandaag veel
van de – typisch voor Arizona – enorme cactussen gezien waarmee het landschap
is versierd. Wickenburg is overigens een echte ‘cowboy’ stad met saloons, bars
en restaurants waar lekker en mals vlees kan worden gegeten. De staat Arizona
is zeker een bezoekje waard.
Typisch Arizona, onderweg
Uiteindelijk zijn we redelijk
vroeg in het hotel aangekomen: voor 16.00 uur. De meeting voor de volgende dag
was dan ook eerder dan gebruikelijk, 17.30 uur. Dit gaf ons voldoende tijd om
in alle rust van het dorp en van een uitgebreide maaltijd te genieten. Wij
gingen aan tafel met twee van onze Engelsen reisgenoten, Andrew en Mark, die
vandaag gezamenlijk maar liefst 5 keer lek hebben gereden !
Dus... lekker fietsen zo, langs de snelweg
Uiteindelijk lekker
over politiek en overige interessante onderwerpen gesproken. Het was een fijne avond,
nu vroeg naar bed omdat morgen een bergetappe van 170 km met maar liefst 2,700 hoogtemeters op
het programma staat. Vergelijkbaar met circa 2,5x de Alpe d’Huzes.
Vanochtend om 4.45 uur
opgestaan en vervolgens ontbeten. Koffers bij de bus gezet en Bart vertrok met
6 anderen (de mindere goden) om 06.15 uur. David en de anderen vertrokken om
6.30 uur.
Omhoog fietsen door de woestijn
Nadat we door een prachtige ‘canyon’ omhoog zijn gereden, zijn we na
ongeveer 105 km en na de lunch op een snelweg, de “Interstate”, aanbeland.
Vervolgens hebben wij ongeveer de resterende 105 kilometers op de vluchtstrook
moeten fietsen. Dat is gelukkig allemaal goed gegaan; hetis wel zoals het hier hoort wanneer er
geen andere mogelijkheid voor fietsers ter beschikking is. Er werden vooraf hoge
temperaturen voorspeld (tot 40 graden Celsius) maar het viel mee, het maximum
bedroeg ongeveer 35 graden.
Bij temperaturen van 35° hoort veel drinken gewoon erbij.
Met snelheden tot wel boven de 40km p/uur met de wind in de rug en de licht afdalende wegen ,
werd er een record gevestigd door zowel de voorste alsook de tweede groep
vandaag. Het tempo en de samenwerking van de mannen verliep lekker. Als een
gesmeerde machine, hebben circa 10 man samen met David het hotel net voor
16.00 uur bereikt. De vorm van de deelnemers in de groep is in het algemeen goed en het
enthousiasme is er zeker ook ! Morgen is het een kortere dag (185 km.), met hopelijk
alweer wind in de rug. Iedereen is veilig in het hotel in Blythe aangekomen.
Morgen een nieuwe dag !
Vandaag is de tocht dan
eindelijk aangevangen. Vroeg opgestaan, wat de routine zal gaan worden de
komende 32 dagen, vertrek om 6.30 uur vanaf het hotel om met fiets in de hand
met de voeten in de grote oceaan te gaan staan. Dit ritueel zullen we herhalen
bij aankomst in Boston maar dan bij de Atlantisch
oceaan. Wij nemen dan wel een fles gevuld met water vanuit de Stille oceaan en
bij aankomst in Boston, wordt deze in de Atlantisch oceaan geleegd. Je kunt
maar iets bedenken !
Vroeg bij het water staan, het begin wordt ingeluid.
De tocht ging van Los
Angeles naar Palm Springs over een totale afstand van 187 km. De voorspelde
temperatuur van 100 graden Fahrenheit (37 graden Celsius) hebben we niet
gehaald, wel 95 graden Fahrenheit (35
graden Celsius), hetgeen overigens warm genoeg is. Dat was vooral te voelen in
de namiddag toen de reflectie van de hitte uit het asfalt op onze gezichten en
ledematen terugkaatste en goed te voelen was. David vergiste zich in de
route maar liefst drie keer (wat eigenlijk niet ongewoon is voor hem) en heeft daardoor 35 km extra
moeten afleggen, waarvan een keer op en neer een flinke heuvel was en de laatste keer met flinke wind
tegen.
Andere kant op jongen!
Bart zat in de ‘bus’ met
2 Amerikanen die in Florida wonen. Een man van 61 jaar (Jake) en een man van 67
jaar (Scott) die beiden ongeveer 13.000 mijl per jaar (is gelijk aan bijna
21.000 km.) fietsen. Scott deed inmiddels voor de 5e keer aan onze tour mee. Een bijzonder duo, waar we - na aankomst
in het hotel om 17.15 uur - mee zijn gaan eten.
Jake en Scott, van links naar rechts
Scott reed overigens vandaag maar liefst 3 keer lek. Vlak voor het einde
reed David ook een keer lek maar los van die eventualiteiten, heeft iedereen
met succes de eindstreep behaald. Morgen
een nieuwe, zonnige en warme dag.
Het kan iedereen overkomen!
Nu slapen want morgen is
het ontbijt om 5.30 uur en dan zo vroeg mogelijk de woestijn in voor een tocht
van maar liefst 135 mijl (217 km.) met extreem hoge temperaturen. We gaan ons
best doen !
De wekker zou om 05.30
uur afgaan. Eerder opgestaan dan verwacht, is David vervolgens zo vroeg
mogelijk langs het strand gaan joggen om van de eerste stralen van de zon te
genieten.
Even van het strand en de zon genieten
Na precies 10 mijl te hebben afgelegd langs de boulevard, is David terug
gekomen nadat hij tussen de vroege vogels, surfers en vissers aan de pier gelopen
heeft. Bij zijn terugkomst, kon de dag van voorbereidingen beginnen voor onze
reis. Eerst de controle van alle fietsen. Even pauze gehad en geluncht in de
lokale Taco Bell. Jaja, die heb je hier ook, naast de Mc Donald’s en de Pizza
Hut. Een lekkere lunch genoten.
’s Middags werden wij van een vier uur
durende aaneenschakeling van gebeurtenissen en andere horrorverhalen voorzien
van wat je allemaal kan overkomen
tijdens de reis. De stemming onder de deelnemers veranderde langzaam van opgetogen naar bedrukt.
Om van deze lange dag te
bekomen is David opnieuw even naar het strand gegaan om de laatste strandplaatjes
van LA vast te leggen voor zowel zijn bucketlist als voor zijn mobiele
telefoon.
Bucketlist check, zonsondergang bij de Stille Oceaan
De avond werd met een heerlijk stuk vlees met salade in een Australisch restaurant afgerond, waar we op voortreffelijk wijze door Josh zijn
bediend. Dag twee van ons verblijf is voorbij, morgen gaan wij het mee maken !
De wekker ging af om
06.30 uur zodat David naar de kust kon gaan om te hardlopen. Na zijn terugkomst
hebben wij om 08.30 uur samen ontbeten en enkele van onze medereizigers ontmoet.
Vervolgens hebben wij de fietsen uitgepakt
en in elkaar gezet. Vanochtend hebben wij ook kennis gemaakt met Mike de
tourleider en de overige drie begeleidsters.
In het zonnetje de fietsen in elkaar zetten
Toeneenmaal de fietsen in elkaar waren gezet, zijn
wij naar de lokale fietswinkel gegaan om onze fietsen te laten ‘finetunen’.
Daar hebben wij opnieuw een reisgenoot ontmoet. Ondertussen is het ons
duidelijk geworden dat de meerderheid van het fietsgezelschap rond de 60 jaar
oud is waardoor Bart zich zijn 52 met jong voelt en David met zijn 32 jaar
helemaal. David is dan vooralsnog niet de jongste vanwege de aangekondigde
deelname van een Engelse fietser uit Londen van 27 jaar.
Fijne fietsshop en gezellige mensen!
Het werd tijd om een
ritje te maken langs het strand. Wij zijn van Costa Mesa naar Long Beach, in
Los Angeles, gegaan. Tijdens de lunch hebben wij kennis gemaakt met drie
Amerikaanse dames, waarvan er twee Nederlandse ‘roots’ hebben. Bij ieder gesprek
dat we hebben, wordt regelmatig bewonderinguitgesproken voor de tocht die wij gaan
afleggen.
Het bewijs mag wel wezen! ;-)
Het weer hier is prachtig met stralende zon, rond de 30
graden. Wat wil een mens nog meer! Op de terugweg heeft David voor het eerst nog
gezwommen in de Stille Oceaan waar hij tegen de 3-meter hoge golven ging worstelen.
Gevoed door nieuwe ervaringen, prachtige uitzichten en heerlijk eten, zijn wij
na 85 kilometers met een voldaan gevoel terug naar het hotel gekeerd.
Wat tijd maken om van het strand te genieten
Na een verfrissende
douche, hebben wij een gezonde hap gezocht, Sushi. Deze maaltijd werd op een
merkwaardige manier gepresenteerd: op een lopende band die door het restaurant
liep met daarop kleine bordjes van plastic. Ironisch genoeg waren de lekkerste vakken gewoon leeg. Die konden we dan wel bijbestellen bij het vriendelijk personeel. Vanwege het aangekondigde dreigement
dat bij het niet geheel leeg gegeten hebben van een betreffende plastic bordje,
er een boete zou worden opgelegd,hebben wij angstvallig alle bordjes die we van
de lopende band namen keurig en netjes leeggegeten.
Tenslotte zijn wij een
kopje koffie gaan drinken in een bar waar klassikale rock muziek ‘live’ werd gespeeld.
Een mooie afsluiter voor de vermoeide mens. Morgen is de laatste kans om de voorbereidingen voor de grote tocht te treffen.
