Voorbereiding – Dolomieten Challenge 2016

Deze challenge is een van de vele onderdelen geweest van onze voorbereidingen voor het echte werk.  Deze keer in de Italiaanse Alpen. Het is een geweldig avontuur en een waardige voorproef geweest van wat ons te wachten staat. Geniet -van de verhalen en beelden en lees maar lekker door.

Uitzicht vanuit het hotel

Dag 1 – Koud voorproefje

Na urenlang achter het stuur van de auto te hebben gezeten, werden wij door de eerste stralen van de zon verwelkomd die langs de immense pieken van de Italiaanse Alpen straalden. Na een beangstigend en toch adembenemend mooie pas te hebben doorkruist,  kwam ik erachter dat deze pas deze week meerdere keren zou worden bedwongen.

Eenmaal bij het hotel was het tot zo ver... na een korte 'siësta' te hebben genomen, was het hoog tijd voor een voorproefje. Het was een rustige en toch uitdagende klim. De Paso di Sella mag serieus worden genomen met haar 22 haarspeldbochten en gemiddelde stijgingspercentage van circa 7%. Na bijna 3 uur te hebben gefietst waren wij bij terugkomst helemaal kletsnat door de buien die zich net bij de top om ons heen vormden. Afdalen was dus ijzig koud! Toch hebben wij het doorstaan en zijn wij veilig afgedaald. Het begin is gemaakt, morgen een nieuwe dag...

Zo werd de dag uiteindelijk met een dankbaar gevoel afgerond...





Passo di Sella



Dag 2 – Wij hebben het gehaald!

De tweede dag op de fiets begon met een heerlijke, stralende zon die later verrijkt werd door de afwisseling van zon, koude en bewolkte momenten. Vooralsnog, leek het een geweldige tweede dag te gaan worden !

Na een overheerlijk ontbijt, hebben wij ons klaar gemaakt voor de uitdaging van de dag. Wat afstand in kilometers betreft, viel deze uitdaging reuze mee. Met betrekking tot het aantal hoogtemeters, was het een ander verhaal. Wij zouden maar liefst over 4 toppen gaan fietsen! Passo Sella, Passo Gardena, Passo Campolongo en Passo Pordoi. Allemaal toppen van 1875 hoogte tot aan 2239 meter hoog. Een ware uitdaging die na 65 kilometers zou worden afgerond.

De voorbereiding was perfect dus de training ook. Het meest bijzonder aan deze tocht is het feit dat afdalen een ware ervaring op zich was. Het wegdek was nieuw en zeer goed onderhouden waardoor iedere bocht een ervaring op zich was, vooral na het los laten van de remmen.

Het is geen wonder dat de meest snelle auto’s ter wereld uit Italië komen ! Ironisch genoeg, waren op de  bergpassen veel Duitse Porsches en Amerikaanse Choppers te ontdekken.

Ondanks al die pk’s die ons voorbij raasden, werden wij op geen enkel opzicht geïntimideerd door die stoere jongens. Met splinterdunne banden van 3 centimeter en fietsen lichter dan 10 kg’s, werden wij vooralsnog een met de omgeving om ons heen en lieten wij de ruwe kracht van onze benen het werk doen. Wij waren vastbesloten om op die dag, alle vier toppen te bedwingen…

Dag twee, wij hebben het overleefd !

Bij de lunch, voor de laatste klim

Dag 3 – Volharden tot aan de finishlijn

Deze dag was alles behalve perfect. Het was koud en op ieder moment dreigde er een flinke bui los te barsten. Wij moesten dus op alles voorbereid zijn.

Al gauw hadden wij onze winterkleding aangetrokken en een uitgebreid ontbijt genomen. Vandaag zou het anders gaan dan de overige dagen. Vandaag zouden we ieder apart gaan fietsen. Bart zou de omgekeerde route nemen als de dag ervoor en ik zou voor de volledige route gaan van 130 km´s.




Voor het begin, bij het hotel

Zowel Bart als ikzelf bevonden ons in onbekend gebied; daardoor was de dag op zich al een mentale beproeving. Teneinde ieder van ons op eigen tempo en niveau te kunnen laten fietsen, fietsten we die dag niet samen.

Tijdens de tocht had ik momenten waarop ik met alle ontzag naar de prachtige bergen keek. Dan pas besef je jezelf hoe klein wij eigenlijk zijn. Gedurende deze tocht had ik alle ruimte en tijd om te genieten. Tot aan de eerste helft in ieder geval…

Op weg naar passo Valparola

Op een bepaald moment ging ik naar de meest verre pas van deze tocht, de Passo Valparola, met haar top op 2200 meter. Deze klim was niet bepaald stijl maar wel lang. Hoe dichter ik bij de top kwam, des te genadelozer de berg bleek te zijn. Het leek erop dat mijn aanwezigheid op die top totaal niet op prijs werd gesteld. Vlak voor de laatste 2 km´s van de top werden de wolken steeds donkerder en toen gebeurde het; de dreigementen werden een feit. De hel barste los. Met vrieskoude temperaturen, overviel mij een bui die tot aan de top zou aanhouden. Ik was net een bezopen kat die uiteindelijk nergens kon schuilen. Gelukkig had ik de dag ervoor een regenjasje gekocht dat mij vooralsnog warm hield. Mijn enige optie op dat moment was volharden, door fietsen, de woede van de berg op me laten af komen en de top behalen.

Uiteindelijk bereikte ik de top na twee gruwelijke, donkere en natte klimkilometers met maar liefst 18 haarspeldbochten ! Hoe bezopen, koud en eenzaam ik ook was, er was geen storm die mijn gemoedstoestand kon doen breken die dag. De top was behaald !

Even van de overwinning genieten

Na een selfiemoment, besloot ik dat het goed was geweest en dat het tijd was om terug te gaan. Binnen de kortste tijd, was ik in de lager gelegen vallei met prachtige groene natuur en meer aangename temperaturen. De beloning na het doorstaan van een dergelijke rit was de afdaling naar de vallei. Zonder enige drukte op de weg, kon ik er op los gaan en snelheden boven de 70 km/u behalen op de rechte stukken. Heerlijk!

Deze dag was een duidelijk voorbeeld van volhardingsvermogen en het vertrouwen dat aan het einde van de rit, de rust en beloning komen. Kalm blijven, je gemoedstoestand niet laten beïnvloeden en positief blijven, waren belangrijke factoren die het succesvol afronden van deze tocht bepaalden. Het was een beproeving ...

Dagen 4 t/m 6

Dam na de klim naast de bergtop La Marmolada

Dit wieleravontuur maakte deel uit van de Dolomieten Challenge, die samen met de overige 20 wielrenners uit Helmond, door ons gereden werd. Op de 4^de dag in de middag kwam de rest van de groep aan, teneinde samen voor het “echte” werk te gaan. Op de eerste dag werden 75 km’s afgelegd door de Passo Fedaia en de bezienswaardigheid La Marmolada, een besneeuwde rotsformatie die ons imponeerde tijdens de gehele klim naar een dam aan het einde van de klim. Het was een ware, toeristische tocht die met een flinke afsluiter bij de Passo Pordoi werd afgerond. Samen met circa 10 personen, hebben wij de top bedwongen.

Met alle renners bij elkaar

Dag 5 was de ultieme challenge, de dag waarop gezamenlijk maar liefst 130km’s zouden worden afgelegd ! Het weer heeft ons deze dag van haar mooiste kant laten zien en met aangename, zonnige temperaturen hebben wij een dag gehad die niet snel vergeten zal worden. Gelukkig heeft op deze dag iedereen zijn eigen  Challenge met succes volbracht. Het mooiste moment was toen ik met de laatste 6 renners, de laatste beklimming vlak voor zonsondergang, heb voltooid.

Helaas was dag 6 minder fraai en alles behalve prettig voor een wieleractiviteit. Gepland was om de Stelvio te gaan beklimmen, maar deze beproeving bleek niet haalbaar te zijn door ijzige temperaturen van net boven de 0-graden en aanhoudende regen gedurende de gehele klim naar het hoogste punt van Italië.
Deze top houden wij dan tegoed voor het volgend jaar.

Eenmaal thuis, was het tijd om even bij te komen en weer krachten op te doen. De dag erop werd de complete wielerstage op vlakke, Nederlandse bodem afgelegd. Aan het einde van deze week stond iets meer dan 500 kilometers op de teller, wat het uiteindelijke doel van deze voorbereidingsperiode was.

Bezoek deze link voor meer foto’s en beelden van dit Italiaanse avontuur !

De Dolomieten op weg naar passo Campolongo